بلبل شوريده

   اي بلبـل شــوريده ديوانــه توئي يا مـــا

    جوياي رخ خوب جانــانه توئي يا مـــا

    تو عاشق گلـــزاري من عــــاشق ديدارم

    در درد فــراق او مـــردانه توئي يا مـــا

    تو در قفسي و ما در خلــــوت خود تنها

   اي گوشه نشين مست ديوانه توئي يا مــا

   در فصل بهـار ودي از عشق جمــال وي

   با نعره و فريادي مســتانه توئي يا مـــا

   عشق توبه مـا–بلبل– اندر رگ وپي رفته

    آن باده خونين را پيمـــانه توئي يا مــا

   توجزگل وماجزدوست چيزي چونمي بينيم

  ازغير حبيب خويش بيگانه توئي يا مــا

  تو زخم خوري از خار مـارا بكــشد بردار

  آيـا به زبان خلق افسـانه توئي يامــــا

  تو عاشق وما عاشق دم دركش وحاضرباش

   ورنه به خدا امروز در خـانه توئي يا مـــا

  گويند كه گنجي هست اندر دل هر سرمست

  از بهر چنين گـنجي ويـرانه توئي يا مـــا

   محيي به گلستان شد با بلبل نالان شد

   كــاي بلبل نالنده جانانه توئي يا مـــا

 

 روزگار دل

 در غم عشق تو زان بگذشت كار دل مرا

كاز وفايت كم شود يك لحظه بار دل مـرا

فارغم از گشت گلشن كازغم تو هرزمان

بشكفد صد گونه گل از خار خار دل مـرا

بردلـم ,باري ,حوالت كن غم اندوه خود

چون توان كردن كه كردي غمگسار دل مرا

مــاهي اي كو بركنار افتد  ز دريـا چون بود

همچنان باشد بلا دور از  كنار دل مــــرا

آنكــه روزم شد سيـه باشد زبي صبري دل

چون تو بودي و فراق يار كــار دل مــرا

باز آمد روز هجـران  ناله كن بــاري زدل

تيره تـر بـادا  ز  روزم  روزگـار دل مــرا

 چند چون محيي كشد دل در ره تو انتظار

سوخت همچون سايه بر ره انتظار دل مرا

 

 پير كنعان

گــر ندادي  آرزوي  وصل جانان جان مرا

زندگي نگذاشتي بي او غم هجران مرا

سـرو من آغشته در اشك جگرگـون منست

فارغم گر باغبان نگذاشت دربستان مرا

نيست فرقي درميان  شخص من باسـايه ام

بسكه درآتش فكنده اين دل سوزان مرا

حال من چون پيركنعان شد كنون چون بينمت

بسكه آمد سيل اشك از ديده گريان مـرا

جامه جان چاك شد در وادي عشق و هنوز

هر طرف صدخارغم بگرفته در دامان مـرا

هچ ومن يارب كه گردد بي نصيب ازوصل يار

اي كه دور انداختي از صحبت جانان مرا

اين كه با مردم مدارا مي كنم از بهر تو است

ورنه كي پروا بود از قول بد گويان مـرا

خانه من گلخن و فرش من از خاكستراست

تا كه چون محيي بخواني بي سرو سامان مرا