لمؤلف الرساله مناجات به درگاه قاضی الحاجات                                        الهی اگر من گنه کرده‌ام                                        وگر نامه خود سیه کرده‌ام                                        تو راز دل و جان خدا خوانده‌ام
رسول تو را رهنما خوانده‌ام                                        خدایا به این نیت و اعتقاد
ببخشای بر من به یوم‌المعاد                                        دم مرگ و هنگام روز اجل
که وقت رحیل است از این محل                                        مرا کن به توحید رطب‌اللسان
بفردا مکن حشر با ناکسان                                        نیاورده‌ام شرک در زندگی
شده‌ام پیر و فرتوت در بندگی                                        به رحمت مرا بخش و آزاد کن
به فضلت بیامرز و دل شاد کن                                        ببخشای ای کردگار مجید
سیه روئیم را به موی سفید                                        چه شبها که از خوف نار جهیم
به راحت نخوابیده‌ام چون سلیم                                        به زندان وحشت سرای لحد
به این بینوا رحم کن ای احد                                        به دارالسّلامت که مهمانسراست
پس از انبیا و پر از اولیاست                                        طفیل محمّد شه نامدار
مرا گوی نخواندی طفیلی شمار                                        یکی مجرم از دوستان توام
نهال کج از بوستان توام                                        به صدق ابی‌بکر و عدل عمر
ز اعمال و کردار من درگذر                                        به عثمان صابر، قتیل ستم
که با من عمل کن به فضل و کرم                                        به شیر خدا آن شجاع دلیر
که مولی لقب یافت یوم‌الغدیر


                                       که در یوم دین نامه‌ام وا مکن
مرا نزد مخلوق رسوا مکن


                                       شنیدستم از اهل علم و ادب
که رحم تو افزون بود از غضب


                                       کسان را به جنت به طاعت بری
به فرمان بری و اطاعت بری


                                       مرا گر به رحمت بری ای حبیب
ز رحـــمـانی تــو نباشد عجیب


                                       اگر بنده‌ای معصیت کرده زیست
نـــدانم که رحمانیت بهر کیست


                                       مرا نفس امّاره و دیو دون
به وسواس کردنـــد از ره برون


                                       به خجلت درین بارگه آمدم
یکی دزد خـــــونی ز راه آمدم


                                       مکن ناامیدم ز فیض قبول
به حق مــحـمـــــد و آل بتول


                                       به هر در دویدم ندیدم گشود
جزاین دربه رویم همه بسته بود


                                       پشیمانم از آنچه من کرده‌ام
پشیمـــــــانی و عجز آورده‌ام


                                       ز «لاتقنطوا» تا شنیدم نوید
به غفــــران موعود دارم امید


                                       خدایا در آن حوزه بازخواست
عطاکن به من نامه از دست راست